Yoğun Bakım

Kayınvalidem evlendiğimizden beri hiçbir zaman sağlıklı bir insan olmamıştı ama 13 gün evvel yoğun bakıma yattığından beri durum bambaşka bir hal aldı. Hangi bir halimizi anlatsam gerçekten bilemiyorum. Kayınvalidemin akciğerleri görevini yerine getiremiyorlar, o kadar bitap ve zayıf düşmüş ki görünce bir bebek gibi geldi bana, öyle bakıma muhtaç. Ama bebeklerimizi koynumuza bastırdığımız gibi yaşlı ve hasta olanlarımızı kucaklayamıyoruz zira modern dünya onları "yoğun bakım" adı altında türlü borulara ve tellere bağlı "yaşatıyor". Bir de tabii dışarıdakiler yani yakınları var ve yakınların muhatap oldukları hastane personeli ve tabii ki başta doktorlar. Muazzam bir güven sorunu başlıyor sizinle yakınınız arasına hastane kapıları girince. Bir dolu acaba aklınızın en dip köşelerini  bile dolduruyor. Sonra pişmanlıklar yüreğinizi sarıyor, bir sürü keşke ile başlıyan ve sonu gelmeyen cümleler etrafta uçuşuyor. Birbirini suçlamamak çok zor, içten içe bile olsa bu da çok ağır geliyor insana. Günün sonu gelmiyor, her çalan telefon düşman oluyor. Allah yakını ya da kendisi ağır bir hastalıkla mücadele eden herkesin yardımcısı olsun. Dua bizden, şifa Allahtan...